yedi kıta dergisi 77.sayısı çıktı

her satırı tarih kokan bu dergiyi kaçırmayın..

YEDİKITA

bu dergiyi internet üzerindan okumak isterseniz çok makul fiyata

BURADAN okuyabilirsiniz..

AFFETMEK NE GÜZEL!

AFFETMEK NE GÜZEL!

Trenle seyahat eden bir adam son derece huzursuz bir gencin yanına oturmuştu. 

Gence sordu;

- Sen kimlerdensin diye.

-  Ben ceza evinden yeni çıkmış bir mahkûmum dedi ve başladı  anlatmaya. Çok üzüntülüyüm çünkü cezaevinde iken ne Annem ne Babam ne de Aile efradımdan kimse ziyaretime gelmediler hatta bir mektup bile yazmadılar. 

Anladım ki bana çok kızmışlar ve benden utanıyorlar. Ama ben yine de çok fakir oldukları için ziyarete gelemediler, okuma yazma bilmedikleri için mektup yazmadılar diye düşündüm , öyle düşünüyorum.  

Fakat içimde ki kurt da beni kemiriyor. Acaba beni affetmişler midir? 

Diye düşünüp  hepsine ayrı ayrı mektup göndererek; eğer beni affetti iseniz şehir İstasyonuna yakın büyük Söğüt ağacına beyaz çaput bağlayınız, yok beni istemez iseniz hiçbir şey yapmayın diye yazdım. 

Eğer söğüt ağacı boşsa batıya doğru yoluma devam edeceğim.

 Tren şehre yaklaştıkça heyecanı büsbütün artmıştı. Bu da yolculuk arkadaşının çok dikkatini çekmişti. Yüzü bembeyaz olmuş ve dışarı bakacak takati kalmamıştı,.

İyi giyimli arkadaşı, istersen ben bakayım dedi. O dakikalar zindanda geçen yıllardan daha fazla sürmüştü. Hüzün ,beklenti, ümit bir arada ;

Arkadaşı , Beş dakika sonra yeni Hürriyetine kavuşmuş, hüzünlü gencin omzuna elini atmış ve Bak Bak Bak .. Diye adeta sevinçle haykırmıştı. Zorla tuttuğu göz pınarlarından bir anda sevinç gözyaşları yanaklarına doğru hızla yol almıştı. Gözleri parlamıştı gencin. Yılların eskitemediği o büyük söğüt ağacı ilk defa bembeyaz kurdeleden çiçekler açmıştı.

Affetmek büyük erdemdir, dedi gizemli arkadaşı. 

Sevinçle sarıldı yeni tanıştığı arkadaşına.     

MESCİD-İ AKSA İŞGAL ALTINDA

Mescid-i Aksa’yı gördüm düşümde Bir çocuk gibiydi ve ağlıyordu Varıp eşiğine alnını koydum Sanki bir yer altı nehr çağlıyordu Gözlerim yollarda bekler dururum Nerde kardeşlerim diyordu bir ses İlk Kıblesi benim ulu Nebi’nin Unuttu mu bunu acaba herkes Burak dolanırdı yörelerimde Mi’raca yol veren hız üssü idim Bellidir kutsallığım şehir ismimden Her yana nur saçan bir kürsü idim Hani o günler ki binlerce mü’min Tek yürek halinde bana koşardı Hemşehrim nebi’ler yüzü hürmetine Cevaba erişen dualar vardı Şimdi kimsecikler varmaz yanıma Mü’minde yoksunum tek ve tenhayım Rüzgarlar silemez gözyaşlarımı Çöllerde kayıp bir yetim vâhayım Mescid-i Aksa’yı görüm düşümde Götür müslümana selam diyordu Dayanamıyorum bu ayrılığa Kucaklasın beni İslâm diyordu

Mehmet Akif İnan